Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 23 sierpnia 2016 r. (II FSK 1958/14) oddalił skargę kasacyjną Dyrektora Izby Skarbowej i przyznał racje podatnikowi. Spółka, jest operatorem platformy telewizji cyfrowej, a także nadawcą kanałów telewizyjnych dystrybuowanych w sieciach telewizji kablowej.
Wierzytelności z tytułu świadczonych przez Spółkę usług (zarówno spłacone przez abonentów jak i niespłacone), są przez Spółkę zaliczane w kwotach netto do przychodów należnych z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej. Spółka dokonała sprzedaży wierzytelności na rzecz wybranego podmiotu zewnętrznego (nie będącego podmiotem powiązanym w rozumieniu u.p.d.o.p.), który profesjonalnie zajmuje się skupem i windykacją wierzytelności. Ma to umożliwić Spółce osiągnięcie dwóch podstawowych celów gospodarczych, tj. uzyskanie pewności co do wartości przepływów pieniężnych na rachunek Spółki oraz ograniczenie kosztów windykacji prowadzonej przez Spółkę. Spółka swoje wierzytelności sprzedaje po określonej w umowie cenie definitywnie, tj. nie zleca wspomnianemu podmiotowi prowadzenia windykacji należności Spółki. Nabywca wierzytelności zajmie się egzekucją wierzytelności wyłącznie na swoją rzecz. Cena, jaką Spółka uzyskuje od firmy windykacyjnej z tytułu sprzedaży wierzytelności, określona w umowie sprzedaży wierzytelności, jest niższa niż nominalna wartość sprzedawanych wierzytelności (przez nominalną wartość wierzytelności Spółka rozumie ich wartość brutto, czyli wartość wraz znaleźnym podatkiem VAT). Przedmiotem transakcji sprzedaży wierzytelności są wierzytelności o różnym statusie wymagalności. Z uwagi na szeroki zakres transakcji, sprzedaż obejmuje także wierzytelności przedawnione w rozumieniu Kodeksu cywilnego.
Zdaniem Spółki, straty powstałe z tytułu odpłatnego zbycia przez Spółkę własnych wierzytelności przedawnionych, które zostały uprzednio zarachowane jako przychód należny na podstawie art. 12 ust. 3 u.p.d.o.p., będą stanowić dla Spółki koszty podatkowe.
Minister Finansów w interpretacji indywidualnej z dnia [...] marca 2013 r. stanowisko Skarżącej uznał za nieprawidłowe. Organ powołał się na art. 15 ust. 1, art. 16 ust. 1 pkt 39 u.p.d.o.p. i wskazał, że postanowienia art. 16 ust. 1 pkt 20 ww. ustawy ograniczają możliwość zaliczenia do kosztów podatkowych wierzytelności, które stały się przedawnione.
W ocenie Spółki, wykładnia art. 16 ust. 1 pkt 39 u.p.d.o.p. zaprezentowana przez Ministra Finansów jest wykładnią contra legem, jest wprost sprzeczna z ustawą podatkową, a przez to nieprawidłowa. Spółka uznała, że Minister Finansów postawił warunek zaliczenia do kosztów straty ze sprzedaży wierzytelności nieznany ustawie, tj. stwierdził, że strata taka pomniejsza przychody podatkowe Spółki tylko wtedy, gdy przedmiotem sprzedaży były wierzytelności nieprzedawnione, w sytuacji gdy ustawodawca wprost wskazuje, że kosztem podatkowym może być strata ze sprzedaży jakiejkolwiek, a więc także przedawnionej wierzytelności pod warunkiem, że uprzednio wierzytelność ta została ujęta w przychodach podatkowych.
WSA mając na uwadze wady uzasadnienia interpretacji oraz, że wydając interpretację indywidualną organ dokonał nieprawidłowej wykładni art. 16 ust. 1 pkt 39 u.p.d.o.p., zaskarżoną interpretację uchylił.
Źródło: http://orzeczenia.nsa.gov.pl/doc/AC553E750B
Dołożyliśmy wszelkich starań, aby informacje w aktualnościach były zgodne ze źródłem ich pochodzenia. Jednocześnie nie bierzemy odpowiedzialności za ich prawidłowość, kompletność ani aktualność.
